zondag 8 september 2013

Afscheid van Pici de Pumi


Honvédhegyi-Rackaórzó Hamis 

22 maart 1997 - 4 september 2013

Afgelopen woensdag hebben we moeten besluiten Pici, ons oude Pumimeisje van bijna 16,5 jaar te laten inslapen. De oogontsteking waar ze al een tijd voor werd behandeld, was toch doorgebroken en die pijn was met alle pijnmedicatie die ze al kreeg, niet voldoende te remmen. Een operatie zou haar van de regen in de drup brengen en oneerlijk naar haar toe zijn. 

De katten waren erg lief voor haar. Op deze foto ligt Jack gezellig bij haar.

Samen met de lieve Orchid. Zij is een van de sociaalste dieren bij ons.


En nu hebben we alleen nog de herinneringen. En daar hebben we er gelukkig wel heel erg veel van. Pici was een loeisterk hondje en onverwoestbaar optimistisch. Ze had al 3,5 jaar pijnklachten maar met medicatie ging het prima. Met het inslapen viel ook op dat haar hart nog heel sterk was. Haar gangwerk was ook altijd super. Ze liep altijd in een verende cadans en kon dat langer volhouden dan ik. 

Samen met Eesz, medio juni.


Op haar stapel kleedjes. Die stapel nam per dag toe. We hebben zelfs grote stukken zeil ondersteboven in de kamer gehad om haar te helpen op de been te blijven. Een cortisoneninjectie sloeg zo goed aan dat dat zeil weer weg kon maar die kussens en kleedjes waren een noodzaak.

Pici tijdens de extreem hete dagen van juli. Ze had er niets van. Pumi's zijn zulke sterke hondjes.

We zijn zo blij dat ze onze vakantie nog gehaald heeft. Iedere dag moesten we afwachten en bekijken of het verantwoord was om met haar verder te gaan. Daarom hadden we ons ook laten voorlichten over een goede dierenarts in de regio waar wij op vakantie waren. Je wilt niet dat een of andere ongevoelige kn#58rft je hondje gaat laten inslapen.

Staat ze net achter Eesz.

De andere twee hielden zich keurig aan mijn verzoek om even te blijven. Pici was onder en boven de wet en omdat ze toch bijna niets meer kon horen, gaven we haar alle mogelijke ruimte.


Woensdag is Jessica van Dierenkliniek Bloemendaal langs gekomen zodat Pici thuis op haar stapel kussens en kleedjes die ze nodig om comfortabel te kunnen liggen te laten inslapen.
Ook al weet je dat ze een prachtige leeftijd heeft behaald, we erg trots zijn over hoe zij zich in de loop van de jaren ontwikkeld heeft, we er echt vrede met de beslissing hebben om haar te laten inslapen, doet het erg zeer dat ze er niet meer is. Voor Huibert is het extra pijnlijk want Pici ging altijd met hem mee; iedere zaterdagochtend mee naar de KC Kennemerland in Heemstede, al het kluswerk rondom het gebouw verliep ook onder haar toeziend oog. De meeste honden gaan na een verkennend rondje wel ergens liggen om om zich heen te kijken. Kenmerkend voor Pici was dat ze altijd met haar verende gangwerk met haar staartje als een wimpel ‘op missie’ was. Omdat ze nooit conflicten zocht bij andere honden en ook niet van plan was weg te lopen, gebeurde het wel dat Huibert even niet op haar lette en dat zij verderop op het veld even bij een hondenklasje kwam kijken. Trainingen volgen, heeft zij veel gedaan. Ze was al voor de puppycursus ingeschreven voordat zij door Dick en Trudy (Lancaster Heelerkennel Sukelyas) voor ons naar Nederland was gekomen. 
Haar start bij ons was niet al te makkelijk en binnen de kortste keren volgde ik zelfs met haar twee puppycursussen om haar te trainen. De omgang met al die andere honden en mensen had een goede invloed op haar. Ze hechtte zich enorm aan me en met de oefening naar het baasje komen, ging ze als een speer. Aan het einde van de cursus in Santpoort mochten de honden nog even met elkaar spelen en dan was ze helemaal in haar element wanneer zij de ‘gang’ mocht aanvoeren. Zij voorop rondjes trekken en de andere honden achter haar aan. Haar grootste probleem was dat ze zich niet door anderen liep aanraken. Mede om die reden zijn wij tot haar oude dag met haar blijven trainen. Basisgehoorzaamheid en vooral behendigheid. Dat is leuk voor mens en hond. Ze heeft nog heel wat jaren meegedraaid met de Veteranenbehendigheidsgroep van de KC Kennemerland. 

Thuis ontwikkelde zich ook prima. Ik heb ooit nog een verhaal over haar geschreven voor het kattenblad Felikat Magazine. De entree van Pici de Pumi in cattery Silfescian. Ik zie haar nog als puppy, een tikje van slag door alle nieuwe indrukken, bij Huibert op schoot zitten. De lieve Oentje en haar dochter Rowena zaten erbij en gaven haar likjes. Alles pais en vree, dachten wij. De volgende ochtend keken de katten vanaf veilige hoogtes ons met grote ogen aan met de vraag wat voor een monster wij in huis hadden gehaald. Die integratie verliep toch vrij goed en al bij het eerste nestje dat hier weer geboren werd, was zij een net zo’n voorzichtige hulpmoeder voor de kittens als haar voorgangster, onze eerste Pumi Urszi. Dat deze hondjes bij de kittens ontlasten, versterkt niet alleen de band tussen de dieren onderling maar het scheelt de poezenmoedertjes ook voor hun maagdarmstelsel. Toen Pici twee jaar oud was, kwam de Kuvaszteef Eesz bij ons wonen. Zij vond het ook de normaalste zaak van de wereld om de kittens te verzorgen. Eigenlijk hebben onze moederpoezen bijna altijd hulp met de verzorging gehad van de Pumimeisjes. Onze eerste Pumi Urszi, 1982-1996) was er ook een kei in. Zij heeft zelfs melk geproduceerd voor een kitten dat als eenlingetje opgroeide en wiens moeder steeds maar krols werd. Drie jaar geleden kwam Polly bij ons wonen en als echte Pumimeid wierp zij zich, na eerst alleen met de eerste kittens van Jack en Anches gestoeid te hebben, bij het volgende nest al op als hulpmoeder. Je weet natuurlijk niet wat er in hun kopjes om gaat maar vanaf dag één dat Polly meehielp met de verzorging, toonden de twee oudere dames geen interesse meer. Ze vonden blijkbaar dat zij nu met pensioen konden gaan ;-) Mocht ook wel want toen was Pici 13 en Eesz 11 jaar.
Omdat Pici niet zo goed met andere mensen kon omgaan en er hier juist veel mensen voor de katten komen en dus niet altijd ervaring hadden in de omgang met honden, was dit best wel lastig. Als ik toen de adviezen van Cesar Milan de hondenfluisteraar had gekend zoals negeren, geen oogcontact, niet praten, niet aanraken, had het heel wat makkelijker kunnen verlopen. In de loop van de jaren nam haar onzekerheid naar anderen toe af en werd ze uiteindelijk zelfs het meest makkelijke hondje hier in huis.
Haar vacht hebben we altijd zelf bijgehouden. Ze was daarbij niet echt makkelijk te hanteren maar het lukte. Alleen de laatste tijd hebben we haar daar niet meer mee lastig gevallen. Ze zag er dus niet meer als een Pumi uit en gluurde met haar halfblinde oogjes tussen de plukjes haar door. Ze had flink pijn door die oogontsteking en dit maakte het heel lastig om haar te kunnen verzorgen. Het oogje alleen al kunnen vinden tussen al dat haar bij een tegenspartelend hondje. Maar het lukte! Ook weer dankzij de tips van Cesar Milan. In een soortgelijke situatie had hij de eigenaren van een hond geleerd hoe ze hun hond konden laten ontspannen zodat ze hem konden verzorgen (kammen e.d.). Om Pici rustig te krijgen masseerde ik haar op dezelfde manier zoals Cesar dat deed. Echt geweldig, je zag haar dan helemaal tot rust komen.
Toen haar voorgangster Sziki Orsi, roepnaam Urszi, overleed, woonde het U-nest bij ons. Juultje daarvan is bij ons gebleven en haar stamboeknaam is een van de eerbetonen aan haar: Urszi’s (J)uliëtte. De kittens die nu onderweg zijn, 22 september is Lexie uitgerekend, zijn van het P-nest. Met de naam Pici moeten we toch geschikte namen kunnen vinden. Pici is Hongaars voor Kleintje. Via internet zijn er vast wel leuke bijpassende Hongaarse namen te vinden.
Pici is ook de eer te beurt gevallen dat zij het ras in een Hondenencyclopedie (van Esther Verhoef) mocht vertegenwoordigen. In die tijd waren de Pumi’s nog hele zeldzame verschijningen en helaas had Pici niet de voor het ras zo gewenste oorstand. Polly heeft die grappige oortjes wel. Niet alleen door die onweerstaanbare oortjes maar vooral door hun geschiktheid voor de behendigheid is de Pumi wat bekender geworden. Er wordt zelfs af en toe een nestje Pumi’s in Nederland gefokt! Polly is nog een geboren Hongaarse maar Eesz de Kuvasz is een Hollandse dame met een zachte g. We hebben het wel getroffen; wij hebben zelf nog nooit een voet op Hongaarse bodem gezet maar alle drie de Pumidames zijn door anderen voor ons zelfs Urszi is voor ons meegebracht. Polly is dus ook door Dick en Trudy Koster meegenomen. Gezellig samen met hun Lancaster Heeler groepje. Zulke leuke hondjes. Het is dat wij ‘van de Hongaren zijn’ want deze hondjes zijn voor mij de Abessijntjes onder de honden. Heel recent organiseerden Dick en Trudy nog een feestje en het was nog verantwoord om ook Pici mee te nemen. Ze liep echt als een onverstoorbaar opzichtstertje rond tussen de Heelertjes en de malle Pol. Echt lekker in haar vel zat ze niet meer, gezien haar staartdracht. Lager dan gebruikelijk. Ik denk dat al haar getrippel ook te maken had met haar draai niet kunnen vinden door de pijn.

Bij Dick en Trudy. De lichtgrijze is Polly en de donkergrijze is Pici (tweede stuk van het filmpje)


Wij hebben de traditie om muziek te koppelen aan onze overleden dieren. Valentijn kreeg bijvoorbeeld Vaya Con Dios. Via de radio komt alle muziek wel eens langs en dit houdt de herinnering aan je dierbare overleden dieren levend. Welk stuk het gaat worden, gebeurt vanzelf. Opeens hoor je iets wat bij het recent overleden dier past. Bij Pici past de Ballade pour Adeline. Ooit gemaakt door de componisten Paul de Senneville en Olivier Toussaint ter gelegenheid van de geboorte van Senneville's dochtertje Adelinde. Op de dag dat Pici in Hongarije geboren werd, waren wij zelfs een beetje in de buurt. We waren met vrienden op de terugweg van onze vakantie in Oostenrijk.  Ballade pour Adeline door Richard Clayderman en Francis Goya .
 
Ik heb gelukkig die laatste week een paar filmpjes gemaakt waar zij ook op voorkomt; die herinneringen hebben we maar! 

De onverstoorbare Pici, Polly het uitslovertje en Eesz, de dame van stand: 

Hondenwandeling in het Drents-Friese Wold 

De dieren die mee waren op vakantie in de afgezette tuin; Pici hinkte eventjes 

Pici en Polly in Wandelbos Groenendaal (11 augustus)



Pici pas geknipt http://www.youtube.com/watch?v=YgARuaFaZ84

We hebben veel plezier gehad met de behendigheid. De eerste jaren deed ik dit met haar. Later is Huibert dit met haar gaan doen. Hij heeft een betere conditie dan ik ;-)


 



Op een clubmatch van de KC



Onze twee Pumimeiden hadden veel pret samen.

Met deze foto staat Pici in de Hondenencyclopedie. Toen droeg zij haar staart nog over haar rug.

Op het strand. Ze was toen al aan de pijnmedicatie maar droeg haar staart nog in de krul. Van Urszie, onze eerste Pumi kan ik me nog herinneren dat zij op haar oude dag haar staart ook liet hangen.



Én ze figureerde meer dan eens op de kattenfoto’s op de website. 


'Schone broekjes geven'.



Pici zullen we nooit vergeten!